Izložene slike beogradske umetnice Nataše Krstić odgovaraju zrelom periodu stvaralačkog rada ove slikarke, modne dizajnerke i esejistkinje. Autorkino slikarstvo svojevrsno je utočište od nevolja realnosti, ali i klica za stvaranje nove realnosti. Iza simbolizma i subjkektivnosti izdanaka njenog opusa, čvrsto opstaju svest i kritički odnos prema vrednostima savremenog trenutka, ali i jedan duboko humani odnos prema čoveku, njegovim iskonskim potrebama i kulturnom nasleđu. Radoznala, s poverenjem u znanje, koje se utkiva u njena razmišljanja i slike, u umetnosti nesvodljiva i afektivna kao neočekivana sila…, Krstićeva otvara vrata posebnom vidu slikarstva kod nas, i, istovremeno, odajama sopstvenog bića.
Dama, leptir, šuma, grad, elementi enterijera i eksterijera – motivi su u međusobnoj interakciji, na samotnom putu slikarkinog otkrivanja podsvesnog, ali i životvornih težnji. Kolorit je bogat i zvonak, a linearni element poentira koloplete boja. Bojene površine i potezi širokog gesta značajne su valerske varijabilnosti, što ukazuje na učenje od prirode. Pariz, Beograd, Trst, uopšte mediteranska regija, ali i Kopaonik, gde često boravi, specifično su ugrađeni u autentične prostore slika većih formata, svojevrsne dijagrame unutrašnjeg, ličnog sveta autorke. Boja je simbol. Žena je grad, čvrsta i postojana kao vestalka i totem, blaga kao prijateljica, otmena i plemenita, budući femina – aristokratkinja. Retrospektivnu izložbu Nataše Krstić, dakle, čine celina posvećena prirodi i deo opusa, delom autoportretski, koji tretira identitet savremene žene, žene čiji je duh neodojiv od duha grada u kojem živi i grada koji voli. Poput ideje koju prati arhitekta Bogdanović, u svom Gradoslovaru:,,ja sam mali grad, a grad je jedno veliko JA”.
Očit je izvestan istoricistički duh, gotovo brutalistički razrešen. Ispravno je Krstićeva, u istoriografiji, svrstana u jednu od sledbenica žanr slikarstva i „nove figuracije”. Međutim, kao protagonistkinja svog vremena, ona pripada kulturnom miljeu recentnih tendencija u vizuelnoj umetnosti, pre svega, u evropskoj i američkoj umetnosti, ne samo u slikarstvu, već i u domenima savremene mode, modne fotografije i umetnosti tekstila, ali i arhitekture, književnosti, filozofije i teorije umetnosti. Okvirno, ona baštini evropsku i širu tradiciju slikarstva od dalekoistočnih majstora, Matisa i neoekspresionističkog slikarstva do multimedije i rada u proširenim mediju.
Slikarstvo snažnih, spontano i mudro utanačenih kontrasta, poprište je prožimanja sveta realnosti i ličnog/ličnih svetova, pri čemu individualno može da računa na adute mašte, kreativnosti, igre, transmisije snova, koji ne moraju nužno ostati samo snovi. Pitanje umetnosti u savremenom svetu, njene uloge i smisla, jedno je od pitanja koja opsedaju autorku i materijalizuju se u kontinuitetu njene slikarske prakse. U osnovi svega, jeste stav da je moguće suprotstaviti se nametnutom, očekivanom, interesnom u okvirima vladajućih ideoloških i kulturnih obrazaca. Umetnost kao težnja za iznošenjem na površinu skrivene lepote, i stvaranjem nove – šta, u ovom trenutku, znači slikarstvo Nataše Krstić, prepoznato i u umetničkim centrima u Evropi? Lepotu, koje i te kako ima, uprkos našoj samoći, nerazumevanju, konfliktima, iluzijama i nesavršenostima, ne treba objašnjavati. Jednostavno, treba je konzumirati.
U Beogradu, oktobra 2025.
Ljubica Jelisavac Katić
