- Moji su bili kolonisti iz Crne Gore i doselili su se u vojvođansko selo blizu Sombora. Držali su konje, a ja sam kao mali pomagao, brinuo o konjima i tako ih zavoleo. Kasnije sam pratio trke i rad somborskog Konjičkog kluba. Sa druge strane, konj mi je bio veliki izazov u profesionalnom smislu jer je njegova figura teška za crtanje kao i figura čoveka. Od starih Grka, preko Leonarda pa naovamo, nema slikara koji se nije bavio konjima. Pored lepote figure konja i snage, posebno me fascinira brzina njihova. Konj je i dan danas merilo brzine“ – kaže Milenko Buiša.

Istoričar umetnosti Zdravko Vučinić ističe da se „Buiša ne bavi faktografskim odlikama datog motiva, iako je u njemu prikriven izvestan stepen realnosti, već njegovom posve slobodnom interpretacijom“.

- Viđeno pretače u domen lake, spontane opservacije koju prati vid kontrolisanog ali snažno uspostavljenog, gestualnog zamaha. U mnoštvu asocijtivno sučeljenih naznaka jedva se naziru obrisi konja i jahača – objašnjava Vućinić.

 

Izložba traje dve nedelje.